Total Pageviews

Monday, August 27, 2012

ನಿರಂತರ ಓಟ ...!!




                     ಚುಮು ಚುಮು ಚಳಿಯಲ್ಲಿ, ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆಯ್ತಲ್ಲ ಇನ್ನು ಹೊರಡೋ ತಯಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದು ವಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದೆದ್ದು , ನಿದ್ದೆಗಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಬಾಲ್ಕನಿ ಯಲ್ಲಿ  ನಿಂತು ನೋಡಿದಾಗ ಕಂಡಿದ್ದು ,ಸುಮಾರು  3-4 ವರ್ಷದ ಮಗು ಪ್ರಪಂಚದ ಅರಿವೇ ಇಲ್ಲದೇ, ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಅದ್ಯಾವ ಪರಿ ತನ್ನ ಆಟದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನವಾಗಿತ್ತೆಂದರೆ , ತಾನೊಂದೆ  ಆಟ ಆಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎನ್ನುವ ಅರಿವಿದ್ದೋ ಇಲ್ಲದೆಯೋ  ನಾಲ್ಕು  ಸುತ್ತು  ಹಾಕಿ, ನಿಂತು , ಎಲ್ಲರನ್ನು ನೋಡಿ, ಮತ್ತೆ ಅದೇನೋ ನೆನಪಾದಂತೆ ನಕ್ಕು , ಮತ್ತೆ ಜಿಗಿದು, ಕುಣಿದು, ಸಂಭ್ರಮಿಸಿ, ಬಾಲ್ಯದ  ಸಂಪೂರ್ಣತೆಯನ್ನು  ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದೆನಿಸಿತು....

                     ಆ ಮಗುವಿನ ಲವಲವಿಕೆ ನನಗೆ ಬೆಳಗಿನ ಅತ್ಯಂತ ಸಂತೋಷದ ಕ್ಷಣವಾಗಬೇಕಿತ್ತು , ಬದಲಿಗೆ ಆ ಪುಟ್ಟ ಮಗುವಿನ ಮೇಲೆ ಸಣ್ಣ ಅಸೂಯೆ ಮೂಡಿದಂತಾಗಿ  ನನ್ನ ನಾನೇ ಶಪಿಸಿಕೊಂಡೆ .. ನಾನು ಆ ಮಗು ಥರಾನೆ ಇದ್ದು ಬಿಡಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲ ಅಂತ ಅನಿಸಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ!! ಬಹುಶ : ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳನ್ನು ನಾನೂ  ಹಾಗೆ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿಯೇ ಕಳೆದಿರಬಹುದು , ಆದರೆ ನಾನು ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಹೋದಂತೆಲ್ಲ ನನ್ನಲ್ಲಿರುವ ಆ ಪುಟ್ಟ ಮಗುವನ್ನು ಅದೆಲ್ಲಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟೆ ?  ಅದು ಹೊರಗೆ ಬಾರದಂತೆ ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕಿದ್ದೆನೆಯೇ? ಆ ಮಗುವಿನಂತೆ ಎಲ್ಲ ಮರೆತು ಒಂದು ಕ್ಷಣವಾದರೂ ಅನುಭವಿಸಬಲ್ಲೇನೆ ? ಅಮಾಯಕತೆಯನ್ನು ಮರೆತೇ ಬಿಟ್ಟೆನೆ? ಇಂತಹ ಅನೇಕ ವಿಚಾರ ಗಳನ್ನು  ಹೊತ್ತ ಇರುವೆಗಳು ಮಿದುಳಿನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಿದ ಅನುಭವ!!

                       ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಸಮಯದ ಆಚಕ್ರವನ್ನು ಕಾಲಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡೆ ಓಡಾಡುತ್ತಿದೇವೆ . ಗುರಿ ತಲುಪಲೇ ಬೇಕಿದೆ, ದಾರಿ ಅಸ್ಪಷ್ಟ , ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಓಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ  ಜಿದ್ದಿಗೆ ಬಿದ್ದು , ಓಡುವುದು  ಅನಿವಾರ್ಯವೋ? ಅವಶ್ಯಕತೆಯೋ ? ಅಥವಾ ಅಸ್ತಿತ್ವವೋ ? ಗೊಂದಲ ! ದಾರಿ ಹೇಗಿದ್ದರೂ ಸರಿ ಗುರಿ ತಲುಪುವ ಭರದಲ್ಲಿ ಓಟದಲ್ಲಂತೂ ನಾವಿದ್ದೇವೆ , ಇರುತ್ತೇವೆ , ನಿರಂತರ..

                      ಮಗುವಿನ ಲವಲವಿಕೆ, ಅಮ್ಮನ ನಿರಂತರ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ , ಅಪ್ಪನ ಹೊಗಳಿಕೆ, ಅಜ್ಜಯ್ಯನ ಆಶೀರ್ವಾದ, ನನ್ನ ಓಟದಲ್ಲಿ  ಕಾಣ ಸಿಗುವ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ತಂಗುದಾಣಗಳು ! ಮಗುವಿನಂತೆ ಇರಬಯಸಿ , ಒಂದು ತಾಣದಲ್ಲಿ ತಂಗಲು  ತೆರಳಿದರೆ , ಅದೆಲ್ಲೋ ದೂರ ನಿಂತ ಅಮ್ಮ  ನಿಧಾನವಾಗಿ ಓಡುತ್ತಿದೀಯ , ನಿನ್ನ ಜತೆ ಓಡುತ್ತಿರುವರು ದೂರ  ಬಂದಿದ್ದಾರೆ, ಓಡು  ಮಗು ಸಾಕು ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಎಂಬಂತಾಗಿ ಹೇಳಲು , ಮತ್ತೆ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಓಡಿ ಇನ್ನರ್ಧ ಓಟ  ಮುಗಿಸಿ  ಅಪ್ಪನ ತಂಗುದಾಣಕ್ಕೆ ಬಂದು ನಿಂತರೆ, ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓಡಿದೆ ಮಗು  ಇನ್ನು  ನಿಲ್ಲಬೇಡ, ನಿನ್ನ ಹಿಂದೆ ಓಡುವವರು ಇನ್ನೇನು ಇಲ್ಲಿ  ಬಂದು ಬಿಡಬಹುದು ಓಡಿನ್ನು ಎಂದು ಮತ್ತೆ  ಓಟಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಸಜ್ಜಾಗಿಸಿದರು..

                       ನಮಗಿಂತ ಮೊದಲು ಓಟ ಶುರು ಮಾಡಿದ  ಅಜ್ಜಯ್ಯ ಈಗ ಪೂರ್ಣಾವಸ್ಥೆಯ ವಿಶ್ರಾಂತಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ, ಈಗ  ಅಜ್ಜಯನ ತಂಗುದಾಣದಲ್ಲಿ ಬಂದು ನಿಂತರೇ , ಅಜ್ಜಯ್ಯ  ಓಡು ಎನ್ನುವ ಯಾವುದೇ  ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲ , ಹಾಗೆಯೇ ಇದೇ ನಿನ್ನ ಅಂತಿಮ ತಾಣವೆಂದೂ  ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ , ಸುಮ್ಮನೆ ನನ್ನ ಕಾಲು ಭಾಗ  ಓಟವನ್ನು ಮೆಲಕು ಹಾಕಿ ನಗು ಮುಖದಿಂದ ಇನ್ನು ಮುಕ್ಕಾಲು ಭಾಗ ಓಡುವುದಿದೆ, ಆದರೆ  ಓಡುವ  ಮುನ್ನ ಸಾಕಷ್ಟು ಜಾಗ್ರತೆ ಇಂದ  ಓಡು, ಇನ್ನು ಕಾಲು ಓಟದಲ್ಲಿ  ಮಾತ್ರ  ನಾ ಭಾಗಿಯಾಗಬಲ್ಲೆ , ಅದಾದ ನಂತರ  ನಿನ್ನ  ಬರಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು  ನನ್ನ ತಂಗುದಾಣದಲ್ಲಿ  ನಾನಿರಲಾರೆ, ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ  ತಂಗುದಾಣಗಳು, ಇನ್ನರ್ಧ  ಓಟದಲ್ಲಿ  ಸಹಾಯ ಮಾಡಬಲ್ಲವೇ  ಹೊರತು ಅದರಿಂದಾಚೆಗೆ ನಿನ್ನೋಬ್ಬಳದೆ ನಿರಂತರ ಹೋರಾಟದ ಓಟ  ಜಾಗ್ರತೆ...ಯಾತಕ್ಕೆ ಅಜ್ಜಯ್ಯ?? ಅಂತ ಕೇಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಇನ್ಯಾರೋ  ನನ್ನ ದಾಟಿ ಮುಂದೆ ಓಡಿ ಹೋದಂತಾಗಿ , ಇನ್ನು ಸಮಯ ವ್ಯರ್ಥ ಮಾಡುವುದು ಬೇಡ , ಜಾಸ್ತಿ ಹೊತ್ತು ಇಲ್ಲಿರಬೇಡ ಸಾಗಿನ್ನು ಎನ್ನಲು , ಅವರಿವರು ಓಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದು ನಾನ್ಯಾಕೆ ಓಡಲಿ  ಅಜ್ಜಯಾ?? ನಾ  ವಲ್ಲೆ ..ಎಂದೆ.

                      ನಮ್ಮ ಓಟ ಓಡಲೇ ಬೇಕು ಮಗು , ಓಡದೆ ಇರಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ , ನಿನ್ನ ಓಟದಲ್ಲೇ  ನಿನ್ನ ಉತ್ತರ ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಉತ್ತರದ  ಹುಡುಕಾಟಕ್ಕಾದರೂ  ವಲ್ಲದ  ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಓಡಲೇ ಬೇಕು  ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಶುರು ಮಾಡಿದೆ .
ಮತ್ತದೇ ಅಸ್ಪಷ್ಟ  ದಾರಿ , ಮತ್ತದೇ  ಸಹ ಸ್ಪರ್ಧಿಗಳು , ಮತ್ತದೇ ಗುರಿ ,ಮತ್ತವೇ  ತಂಗುದಾಣಗಳು, ಓಡುತ್ತಿದೇನೆ , ಓಡಬೇಕು , ವಿಶ್ರಮಿಸುವಂತಿಲ್ಲ  ಇದಷ್ಟೇ  ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಓಡುತ್ತಿರುವ  ನಾನು  ಯಾರಿಗೆ , ಏತಕ್ಕಾಗಿ  ಓಡುತ್ತಿದೇನೆ  ಎನ್ನುವುದನ್ನು  ವಿವರಿಸಲಾರೆ  ವಿಪರ್ಯಾಸ! ಆದರೆ  ಓಟ  ವ್ಯರ್ಥ ವೆನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ , ನಾನು ಓಡುತ್ತಲೇ  ಇದ್ದೇನೆ , ಇನ್ನು ಅದೆಷ್ಟು ಹೊಸ ತಂಗು ದಾಣ ಗಳಲ್ಲಿ  ವಿಶ್ರಮಿಸಲ್ಲಿದ್ದೇನೋ? ಅಸ್ಪಷ್ಟ, ಅನಿಖರತೆ ...ಉತ್ತರದ  ನಿರಂತರ  ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿ  ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಓಟ , ಜತೆಯಲ್ಲಿ  ನೀವು  ಇರುವಿರಲ್ಲ ???










Friday, April 6, 2012

ಸಾಗರ್ ಕಿನಾರೆ, ದಿಲ್ ಏ ಪುಕಾರೆ.........

                                 
                            
                    ಸಾಗರ್ ಕಿನಾರೆ, ದಿಲ್ ಏ ಪುಕಾರೆ ತು ಜೋ ನಹಿನ್ ತೊ ಮೇರಾ ಕೋಯೀ ನಹಿ ಹೈ...ಹೋ ಓ ಹೋ ....ಸಾಗರ್ ಕಿನಾರೆ....ಎಂಬ ಹಾಡು ಗುನುಗುವಾಗಲೇ ತಲೆ ಸುತ್ತು ಬಂದಂತಾಗಿ ಅಲ್ಲೇ ಗೋಡೆಗೆ ಆನಿಸಿಕೊಂಡು ನಿಂತೇ. ಯಾಕೋ cd corrupt  ಆದಂಗಿದೆ.. rewind  ಅಂಡ್ ಪ್ಲೇ ಅಂತ ನನ್ನ ನೋಡಿ ಚಂದ್ರಿಕಾ ಹೇಳುವಾಗ, ನಾನು ಗೋಡೆಗೆ ಆನಿಸಿಕೊಂಡು ನಿಂತಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿ ಎನಯ್ತ್ಲೇ ಬೊಡ್ಡೆತದೇ ಚೆನ್ನಾಗೆ ಇದ್ಯಲ..ಬರಿ ಸುತ್ತು ಸುತ್ತು ಹಾಕು ಒಂದು ಕಡೆ ಕೂರಕ್ ಆಗಲ್ವ?? ಅದೆಷ್ಟು ಸಲ ಮೇಲೆ ಕೆಳಗೆ ಓಡಾಡ್ತೀಯ?? ಹೇಳಿದ್ರೆ ಕೇಳಲ್ಲ ಏನ್ ತಲೆ ಸುತ್ತ??  ನಡಿ ಡಾಕ್ಟರ ಹತ್ರ ಹೋಗಣ, ಮೂರ್ ನಾಲ್ಕ್ ದಿನದಿಂದ ತಲೆ ನೋವು ಬೇರೆ ಅಂತಿದಿ, ಹೋಗ ಬರೋಣ..ಇವತ್ತ್ ಬೇಡವೆ ನಾಳೆ ಹೋಗಣ ಅಂದೇ,ನಮ್ಮ ಗ್ರೂಪಿನಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರಿಕಾಳನ್ನ ನಾವು medicated ಚಂದ್ರಿಕಾ ಅಂತಲೇ ಕರೆಯೋದು!ಅವಳು ಇರೋದೇ ಹಾಗೆ ಅವಳು ಬಳಸೋ soap , ಶಾಂಪೂ, ಕಾಸ್ಮೆಟಿಕ್ಸ್ ಎಲ್ಲ maedicated ! ಮೈಸೂರ್ ನ ಹುಡುಗಿ ಎಲ್ಲರನ್ನು ತುಂಬಾ ಕೇರ್ ಮಾಡ್ತಾಳೆ ನಮ್ಮ ಗ್ರೂಪಿನಲ್ಲಿ  ಹಿರಿಯ ಅಕ್ಕ ಇದ್ದ ಹಾಗೆ.

                           ನಾನ್ ಬೇಡ ಅಂತಿದ್ರು ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಕ್ಲಿನಿಕ್ ಗೆ  ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದಳು, ಆ ಡಾಕ್ಟ್ರಮ್ಮ ಕೇಳಬೇಕಾದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬಿಟ್ಟು ಇನ್ನೆಲ್ಲ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿ, ಯಾವದೋ ದೊಡ್ಡ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಅಡ್ರೆಸ್ಸ್ ಬರೆದುಕೊಟ್ಟು ಸ್ಕ್ಯಾನ್ ಮಾಡಿಸಲು ಹೇಳಿದಳು. ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ತಲೆ ಸುತ್ತಿಗೂ ಸ್ಕ್ಯಾನ್ ಮಾಡಕ್ ಹೇಳಿ ಸಾವಿರಗಟ್ಟಲೆ ದುಡ್ಡು ಕೀಳುತ್ತಾರಲ್ಲ ಇವರುಗಳು ಎಂದು ಮನದಲ್ಲೇ ಬೈದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ receptionist ಹತ್ರ ಹೋದರೆ,ಸಂಜಯ್ ಶರ್ಮ MBBS ,MD ಅಂತ ಹೆಸರಿರುವ ಕಾರ್ಡ್ ಕೊಟ್ಟು ಥರ್ಡ್  ಫ್ಲೂರ್ ಗೆ ಹೋಗುವಂತೆ ಹೇಳಿದಳು,ಲಿಫ್ಟ್ ಹತ್ತಿದಾಗ ನಾನು ಚಂದ್ರಿಕಾ ಇಬ್ಬರೇ,ಸೆಕೆಂಡ್ ಫ್ಲೂರ್ ನಲ್ಲಿ,  ಒಬ್ಬ ಸ್ಪುರದ್ರೂಪ ಹಾಲಿನ ಬಣ್ಣದ ಯುವಕ ನಮ್ಮಲಿಫ್ಟ್ ಎಂಟರ್ ಆಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನಾನು,ಚಂದ್ರಿಕಾ ಅವನಿಗೆ  irritate    ಆಗುವಷ್ಟು ಗುರಾಯಿಸಿದೆವು, ಪಾಪ ಅವನಿಗೂ ಥರ್ಡ್ ಫ್ಲೂರ್ ಗೆ ಹೊಗೊದಿತ್ತೇನೋ.

                      ಅಂತೂ ಇಂತೂ ಥರ್ಡ್ ಫ್ಲೂರ್ ಗೆ ಬಂದು ಡಾಕ್ಟರ ಕ್ಯಾಬಿನ್ ಗೆ ಹೋಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ನಾನು ಚಂದ್ರಿಕಾ  ಅವಾಕ್ಕಾಗಿ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟೆವು ಸಂಜಯ್ ಶರ್ಮ ನಾವು ಲಿಫ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣು  ಬಡೆಯದೇ  ನೋಡಿದ  ಯುವಕ  ಅಲ್ಲಲ್ಲ್ಲ ಡಾಕ್ಟರ!,  ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಏನು  ಮಾಡೋದು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗದೆ ಹಾಗೆ ನಿಂತಾಗ, ನಮ್ಮನ್ನು ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಮುಗುಳ್ನಗುವೊಂದಿಗೆ ಒಳ ಬರಮಾಡಿಕೊಂಡ ಡಾಕ್ಟರ, yes what's the matter?? ಅಂದಾಗ ಅವನನ್ನ ನೋಡುತ್ತಾ ಮೈ ಮರೆತ ನನ್ನ ಚಂದ್ರಿಕಾ ಲೇ..ಹೇಳು ಎಂದು poke ಮಾಡಿದಾಗಲೇ,ಹಾಂ ಡಾಕ್ಟರ ಎರಡು ದಿನದಿಂದ ತಲೆ ನೋವು,ಈಗ ತಲೆ ಸುತ್ತು ಬಂದಿದೆ, ಅಂದೇ. ಅಷ್ಟೆನಾ ಸರಿ ನೋಡೋಣ, ಅಂತ ಹೇಳಿ In which standard are you studying babay?? ಅಂತ ಕೇಳಲು ಮೈ ಮೈ ಪರಚಿಕೊಳ್ಳುವಂತಾಗಿ am not a baby doctor, am doing masters ಅಂದೇ, ಇರೋ ಬರೋ ಸ್ಪುರದ್ರೂಪ ಹುಡುಗರು  ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗಿ ಎಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ, ಪೇಚು ಮೊರೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಚಂದ್ರಿಕಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ , ನಗು ತಡೆಯಲಾಗದೆ ಅವಳು ಜೋರಾಗಿ ನಗಲಾರಂಭಿಸಿದಳು.

                         ಈ ಡಾಕ್ಟ್ರಪ್ಪ medicine  ಕೊಡೋದ್ ಬಿಟ್ಟು, ಅದೇನ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದಾನೋ ಅಂತ ತಲೆ ಕೆಡೆಸಿ    ಅದೆಂತದೋ  covering  ಶೀಟ್ ಥರದ ಜಾಕೆಟ್ ಕೊಟ್ಟು,  sliding  ಬೆಡ್ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿ, ನನ್ನ ತಲೆಯನ್ನು ಬಾಯಿ ಆಕಾರದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ slide ಮಾಡಿ ಅಂತು ಇಂತೂ 3೫ ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ಆ ದೈತ್ಯ ಮಚಿನೆ ನ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿದ ಡಾಕ್ಟರ ಕಡೆಗೂ ಅದರಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಕೊಡೆಸಿದರು.

                         reports ಗಳನ್ನ ಸ್ಟಡಿ ಮಾಡ್ಬೇಕು, ಒಂದು ಚೂರು ಲೇಟ್ ಆಗುತ್ತೆ till then wait in the reception ಅಂದ್ರು, ಸರಿ ಅಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ತಮ್ಮ appointment ಗೋಸ್ಕರ ಕಾಯುತ್ತಿರವ, ಗರ್ಭಿಣಿಯರು, ವಯೋವೃದ್ಧರು, ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳೊಟ್ಟಿಗೆ ಬಂದ ತಂದೆಯರ,  ಮಧ್ಯೆ ಜಾಗ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತೆವು   ನಮ್ಮ ಡಾಕ್ಟರ ಹೊರಬಂದು receptionist ಹತ್ತಿರ ಏನೋ ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡು, ಮತ್ತೆ ಲಿಫ್ಟ್ ಹತ್ತಿ ಹೋದರು. ಚಂದ್ರಿಕಾ ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ handsome na ??!! ಅಂತ ನನ್ನ ನೋಡಿ ನಕ್ಕಳು, ನಾನದಕ್ಕೆ married  ಇದಾನೆ ಅದಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಬೇಬಿ ಅಂದಿದ್ದು ಅಂದೇ, ಅವಳು ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ he  is young ! ಅಂದಳು, ಯವ್ವಾ ಹೋಗ್ಲಿ ಬಿಡು ನಾನು ನನ್ನ ತಲಿ ನೋಸಕತೈತಿ ಅಂತ ಬಂದ್ರ , ಆ ಮೊಬ್ಬ್ ಡಾಕ್ಟರ, ನನ್ನ ರಿಪೋರ್ಟ್ ಸ್ಟಡಿ ಮಾಡಿ ಅದರ ಮ್ಯಾಲೆ thesis ಬರೆದು ರಿಸರ್ಚ್ ಮಾಡಿ Phd ಮಾಡೋ ಹಂಗ ಕಾಣಸ್ತದ. ಅಂತ ರೇಗಿದೆ.
ನೀನಂತೂ ಏಳರಲ್ಲೇ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಾಗೆ ಆಡ್ತಿಯ, ಬರ್ತಾನ್ ಇರು ಅಂದಳು.

                    ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ receptionist ಡಾಕ್ಟರ ಕರಿತಿದಾರೆ ಅಂದಳು, ಸರಿ ಇಬ್ಬರು ಹೋಗಿ ಕುಳಿತಾಗ since how many days are you suffering from headache?? ಅಂದರು. ನಾನು ಎರಡ ದಿನನದಿಂದ ಜಾಸ್ತಿ ಆಗಿದೆ, ಮೊದಲೆಲ್ಲ ೧೫ ದಿವಸಕ್ಕೆ ತಿಂಗಳಿಗೆ ಮಾಮೂಲು ಬಂದು ೧೫-೩೦ ನಿಮಿಶದ್ವರೆಗೂ ಇರ್ತಿತ್ತು ಅಷ್ಟೇ ಅಂದೇ. parents ಎಲ್ಲಿರ್ತಾರೆ  ಅಂತ ಕೇಳಿದರು, ಧಾರವಾಡ್ ಅಂದೇ, I wanna talk to your parents, can you ask them to come over here? or shall i have a phone conversation? ಅಂದಾಗ, i felt something fishy. ನನ್ನ ರೆಪೋರ್ಟ್ನಲ್ಲಿ ಏನಿದೆ?? ಏನಾದ್ರು ಪ್ರಾಬ್ಲಮ್ ಇದೆಯಾ?? ಅದಕ್ಕೆ ಡಾಕ್ಟರ ಸರಿಯಾಗಿ ಉತ್ತರಿಸದೆ I'll talk to your parents ಅಂದ್ರು,  stop treating me like a kid am not a baby, I am a major girl you can say it on my face ಅಂದೇ.

                         ನನಗೆ ಸಣ್ಣ ಸುಳಿವು ಸಿಕ್ಕಂತಾಗಿತ್ತು, ಆದರೂ confirmation ಗಾಗಿ ಕಾಯ್ತಿದ್ದೆ. ತಲೆ ನೋಯ್ತಿರೋದು ನನಗೆ, ಏನೇ ಇದ್ರೂ ಫೇಸ್ ಮಾಡ್ಬೇಕಾಗಿರೋದ್ ನಾನು, ದಯವಿಟ್ಟು ಏನು ಅಂತ ಹೇಳಿ ಅಂದೇ, ಅದಕ್ಕೆ ಡಾಕ್ಟರ, ಓಕೆ ಅಶ್ವಿನಿ you seem to be a very strong girl, ನಿನಗ ಹೇಳೋದೇ ಒಳ್ಳೇದು ಅನ್ಸುತ್ತೆ, ಫಿಲಂಸ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಬರೋ ಹಾಗೆ ರೋಗಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗದೆ ಸತ್ಯವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಡುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ, ಇವತ್ತಲ್ಲ ನಾಳೆ ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗೇ ಆಗು ಮುಂಚೆ ನಿನಗೆ ಹೇಳಿ ಬಿಡುವುದೇ ಸೂಕ್ತ, ನಿಮ್ ಮಿದುಳಿನಲ್ಲಿ blood clot ಆಗ್ತಾ ಹೋಗ್ತಿದೆ, ಅದು ಫೈನಲ್ stage ನಲ್ಲಿ ಇದೆ, blood clot  ಆಗ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ತಲೆ ವಿಪರೀತ ನೋಯುತ್ತದೆ, It's an another form of cancer you can say a brain tumour!!

                     ಯಾರೋ ಸುತ್ತಿಗೆ ಹಿಡಿದು ಮೆದುಳಿಗೆ ಮೂರೆಟು ಕೊಟ್ಟ ಅನುಭವ, ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಚಂದ್ರಿಕಾ, ಅದಕ್ಕೇನ್ treatment  ಅಂತ ಕೇಳಿದಳು, ಅದಕ್ಕೆ ಡಾಕ್ಟರ, ಹೇಗಿದ್ರು ಫೈನಲ್ stage ನಲ್ಲಿ ಇದೆ treatment  ಕೊಟ್ರು ವಾಸಿಯಗೋ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ, ಇರೋ ಮೂರು-ತಿಂಗಳೋ ಆರು ತಿಂಗಳೋ ವೃಥಾ treatment , ಡಾಕ್ಟರ, ಹೋಸ್ಪಿಟಲ್ ಅಂತ ಸಮಯ ವ್ಯರ್ಥ ಮಾಡ್ಬೇಡಿ, Enjoy your life to fullest!! ನೋಡಿ ಅಶ್ವಿನಿ ನೀವು ಬೋಲ್ಡ್ ಹುಡುಗಿ ಅಂತ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ನೇರವಾಗಿ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಸಾವು ನಿಶ್ಚಿತ! ಎಲ್ಲರಿಗು ಬಂದೆ ಬರುತ್ತೆ, ಕೆಲವರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ , ಅಪಘಾತವಾಗಿ, ಆತ್ಮಹತೆಯಾಗಿ, ಕಾಯಿಲೆ ಯಾಗಿ, ವಯಸ್ಸಾಗಿ, ವ್ಯಸನಿಯಾಗಿ, ಇನ್ಯಾವುದೋ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬರಬಹುದು, ತಾಯಿ ಗರ್ಭ ಕೋಶದಿಂದ ಹೊರಬರುವ ಮೊದಲೇ ಅದೆಷ್ಟೋ ಜೀವಗಳು ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ , ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನೋಡಿ, , you are lucky enough to see the different colours of life for twenty long years! ಅಲ್ವಾ? ಸಾವು   inevitable   ಡೆವಿಲ್, ನಾವದರ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತಿಸಿ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಬದುಕುವುದು, ಪ್ರತಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಕೈಲಿದೆ. ಸಾವಿಗೂ ನಮ್ಮ ಜೀವನ ಪ್ರೀತಿ ಕಂಡು ಹೆದರಿಕೆ ಆಗೋ ಹಾಗೆ ಇರೋ ಕೆಲವೇ ದಿವಸಗಳನ್ನು ಬದುಕಿ ಬಿಡಬೇಕು.

                   ಆ ಡಾಕ್ಟರ ಹಾಗೆ ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು, ನಾನಿನ್ನೆಲ್ಲೋ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದೆ, ಅಯ್ಯೋ ಬರಿ ಇನ್ನೂ ಮೂರೇ ತಿಂಗಳ ಕಾಲಾವಾಕಾಶನ?? ನಾನೇನ್ ಮಾಡ್ಲಿ?? ಏನೇನೆ ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತು ನಾನು?? ಕನಸು ಕಂಡಿದೆಲ್ಲ ಮೂರು ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲೇ  ನನಸಾಗೋ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆಯಾ?? ಮೂರೇ ತಿಂಗಳು ಸಾಕಾಗುತ್ತ?? ಅಥವಾ ನಾನು ಹತ್ತರಲ್ಲಿ ಹನ್ನೊಂದು ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ನನ್ನ ಐಡೆಂಟಿಟಿ ಇಲ್ಲದೆ ನಾಶವಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತೇನ?? ನನಗೆ ದುಃಖ-ಬೇಜಾರಿಗಿಂತ, ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆ ಸಮಯ ಅನ್ನೋ ಚಿಂತೆ ಬಾಧಿಸಲಾರಭಿಸಿತು, ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಹೊರ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದ ಚಂದ್ರಿಕಾ PG ತಲುಪೋವರೆಗೂ, ರೆಪೋರ್ಟ್ನಲ್ಲಿ ಬಂದಿದೆಲ್ಲ ಸರಿ ಇರಲ್ಲ, ಎಷ್ಟೋ reports ಸುಳ್ಳು ಆಗಿರುತ್ತವೆ, ನಮ್ಮ ಅಕ್ಕನ ಗಂಡ ನಮ್ ಭಾವ US  ನಲ್ಲೆ ಡಾಕ್ಟರ, ಅವರು ಇನ್ನೆರಡು ದಿನ holidays ಅಂತ ಮೈಸೂರಿಗೆ ಬರೋವ್ರಿದಾರೆ, ಅವರಿಗೆ ತೋರಿಸಿದ್ರಾಯ್ತು. ಏನು ಚಿಂತೆ ಮಾಡಬೇಡ ನಿನಗೇನು ಆಗಲ್ಲ. ಅವಳೇನು ಹೇಳ್ತಿದ್ಲೋ ಅದ್ಯಾವುದು ನನ್ನ ತಲೆಗೆ ಹೋಗಲೇ ಇಲ್ಲ, ವಾಪಸ್ ರೂಮಿಗೆ ಬಂದು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನಾನೇ ನೋಡಿಕೊಂಡು  ಜೋರಾಗಿ ಅಳಲಾರಂಭಿಸಿದೆ.

                  ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ, ಒಂದು ಗಟ್ಟಿ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದೆ, ಇವತ್ತು ಅತ್ತಿದ್ದೆ ಕೊನೆ ಇನ್ನು ಮೂರೋ-ಆರೋ ಅದೆಷ್ಟು ದಿನನೋ ಏನೋ, ಕಾಯಿಲೆ ಇದ್ದರೆಷ್ಟು, ಬಿಟ್ಟರೆಷ್ಟು. ನಮ್ಮ ಬದುಕೇ ನೀರಿನ ಮೇಲಿನ ಗುಳ್ಳೆಯಂತೆ, ರೋಡ್ ಕ್ರಾಸ್ ಮಾಡುವಾಗ ಆಕ್ಸಿಡೆಂಟ್ ಆಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ರೋಡ್ನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುವದನ್ನೇ ಬಿಡಲಾಗುತ್ತದೆಯೇ? ಬರುವ ಸಾವಿಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ದುಃಖಿಸಿ ಏನು ಪ್ರಯೋಜನ?? ಎಲ್ಲರು ಸಾಯುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ತುಸು ಬೇಗ ಸಾಯುತ್ತೇನೆ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲವ?? ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಮೊದಲಿನಂತೆಯೇ ಇರುತ್ತೆ, ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು lively ಯಾಗಿ, ಇರೋ ಬರೋ ಮೂರು ತಿಂಗಳನ್ನು ಇಂಚಿಂಚಾಗಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇನೆ. ಏನಾಗುತ್ತೋ ಆಗೇ ಬಿಡಲಿ. ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನನ್ನ ಮನದಲ್ಲೇ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದೆ.

                 ಉಳಿದ ಸ್ನೇಹಿತೆಯರಿಗೂ ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾಗಿ, ಕೆಲವರು ಧೈರ್ಯ, ಹೇಳಿದರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ನಿನಗೆ ಹೀಗಾಗಬಾರದಿತ್ತು, ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ನನ್ನ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು ಅಳಲಾರಭಿಸಿದರು. ನಾನೆಲ್ಲರಿಗೂ ಗಟ್ಟಿ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದೆ, ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ನನಗೆ ನಿಮ್ಮ ಸಾಂತ್ವನ, sympathy ಮಾತುಗಳು ಬೇಕಿಲ್ಲ, ಕಣ್ಣಿರಿತ್ತು ನನ್ನ ಇನ್ನೂ  ಅಧೀರಳನ್ನಾಗಿಸಬೇಡಿ. ಇನ್ನು ಮೂರು ತಿಂಗಳು ಅದ್ಹೇಗೆ ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡಬಹುದೆಂದು ಹೇಳಿ, ನನ್ನ ಮುಖ ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿ ಯಾವ angle ಇಂದ ನಾನು ಇನ್ನೂ ಮೂರೇ ದಿನ ಬದುಕಬಹುದು ಅನ್ಸುತ್ತೆ?? ನಾನು ಇನ್ನು ತುಂಬಾ ದಿವ್ಸ ಚೆನ್ನಾಗೆ ಇರ್ತೀನಿ ಕಣ್ರೆ, ನನಗೇನು ಆಗಲ್ಲ, ಚಂದ್ರಿಕಾ ಓಡಿ ಬಂದು ಗಟ್ಟಿ ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು, Love you ಬೊಡ್ಡೆತದೆ, am proud of you ಅಂದ್ಲು. ಇರ್ಲಿ ಈಗ ಒಬ್ಬಬರಾಗೆ ಮೂರು ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲಿ ಏನೇನ್ ಮಾಡಬಹುದು ಹೇಳಿ ಅಂದೇ.

                ಅನುಷಾ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದು, ಏನ್ ಲೇ ಜೀವನ ಎಲ್ಲ ಬರಿ ಓದು ಓದು ಅಂತ ಕಳೆದೆ, ಒಂದು ಬಾಯ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಇಲ್ಲ, ಒಂದು dating ಇಲ್ಲ,ಏನ್ ಹಿಂಗೆ?ಇರೋ ಮೊರ್ರ್ ತಿಂಗಳು ಫುಲ್ ಮಜಾ ಮಾಡು,ಬಾಯ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಮಾಡ್ಕೋ. ಮೂರು ತಿಂಗಳಿಗೋಸ್ಕರ  ಬಾಡಿಗೆ ಬಾಯ್ ಫ್ರೆಂಡ್? I am happily single and remain the same for the rest few days! It was  ಬ್ಯಾಡ್ ಐಡಿಯಾ next suggestion please!

                world ಟೂರ್ ಮಾಡು ಪ್ರಿಯಾಂಕ ಹೇಳಿದಳು. ವರ್ಲ್ಡ್ ಟೂರ್ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಕನಸಲ್ವ?ಇರೋದ್ರಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲ ದೇಶ ಸುತ್ಕೊಂಡ್ ಬಾ, ನಯಾಗರ ಫಾಲ್ಸ್ ನೋಡಿದ್ರೆ ಜೀವನ ಸಾರ್ಥಕ ಆದಂತೆ ಅಂದಳು. ಇರೋ ಮೂರ್ ತಿಂಗಳನ್ನ ಟೂರ್ ಮಾಡಿ ವೇಸ್ಟ್ ಮಾಡೊದ? ನೋ ಅಂದೇ.

              ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಿಡು, ಇರೋ ಅಷ್ಟು ದಿನ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ-ತಮ್ಮನೋಟ್ಟಿಗೆ ಇದ್ದು ಬಿಡು, ನೀನು ಎಲ್ಲದಿಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಇಷ್ಟ ಪಡೋದೇ ನಿನ್ನ ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ಯನ್ನ, ನಮ್ಮ ಕೊನೆ ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಪ್ರೀತಿಸುವವರುಮತ್ತು ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವವವರು   ನಮ್ ಹತ್ತಿರ ಇದ್ದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು. ಯೋಚನೆ ಮಾಡು.ವೀಣಾ ಹೇಳಿದಳು. ಊರಿಗೆ ಹೋದರೆ Mtech ಕಥೆ? ಮುಗಿಸೋದು?? I am confident ಡಾಕ್ಟರ ಎಷ್ಟು ಬೇಕಾದರು ಟೈಮ್ ಕೊಟ್ಟಿರಲಿ Mtech ಮುಗಿಸೋವರೆಗೂ  ನನಗೇನೂ ಆಗೋದಿಲ್ಲ.

                 ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಹೇಗೋ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಅಪ್ಪನ ಕಾಲ್ ಬಂತು, ಹಲೋ ಮಗಳೇ ನೀನೇನ್ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಬೇಡ ನಾನಿದಿನಿ, ಈಗ ತಾನೇ ಸತೀಶನ ಜತೆ ಮಾತದಿದಿನಿ, ನಾಳೆನೆ ಫ್ಲೈಟ್ ಬುಕ್ ಮಾಡಿಸ್ತಾನಂತೆ Dr ಗೌತಮ್ ಕೂಡ ಏನು ಆಗಲ್ಲ ತಾವೇ ಆಪರೇಷನ್ ಮಾಡಿ ಸರಿ ಮಾಡ್ತಾರಂತೆ, ಚಿಕ್ಕ ಆಪರೇಷನ್ ಅಂತೆ ಪುಟ್ಟ ಎಲ್ಲ ಸರಿ ಹೋಗುತ್ತೆ, ನಾನು ಅಮ್ಮ ಇವತ್ತೇ  ಹೊರಡ್ತಾ ಇದಿವಿ, ನಾಳೆನೆ Houston ಗೆ ಹೋಗೋಣ ಆಯ್ತಾ?? ನೀನೇನ್  ತಲೆ ಕೆಡಿಸ್ಕೋಬೇಡ ಸರಿನಾ? ಪಪ್ಪಾ ನಾನು ಎಲ್ಲೂ  ಬರೋದಿಲ್ಲ, ಇಲ್ಲೇ ಇರ್ತೀನಿ, ಇರೋ ಅಷ್ಟು ದಿನಾನು treatment , ಆಸ್ಪತ್ರೆ, ಆಪರೇಷನ್ ಎಲ್ಲ ಬೇಡ, ನಾನಿಲ್ಲೇ Mtech  ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತೇನೆ. ನೀವೇನ್ ಯೋಚನೆ ಮಾಡ್ಬೇಡಿ ನನಗೇನು ಆಗಲ್ಲ, ನೀವ್ ಬರೋದ ಬೇಡ, ಅಪ್ಪ ನಾನೇ ಎಲ್ಲ ನೋಡ್ಕೋತೀನಿ, ಮೊದಲು Mtech  ಮುಗಿಲಿ....ಎಂದು ಕಿರುಚುವಾಗ....

                 ನನ್ನ ರೂಮಿ ಅನುಷಾ ಬಂದು, ಲೇ ದಾಸರೆ ಏನ್ ಅಗ್ಯದೆ ಯಾಕ್ ಮುಂಜ್ ಮುಂಜಾನೆ ಹಿಂಗ್ ಕಿರಚ್ತಾ ಇದಿ? ಏನ್ ಕನಸ ಕಂಡೆ?? ಕನಸ್ನ್ಯಾಗು Mtech ಅಂತ ಬಡ ಬಡಸಾಕತಿ??? ಅಂತ ಕೇಳುವಾಗ ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟು ನೋಡಿದಾಗ ನಾ ಕಂಡಿದ್ದು ಭಯಾನಕ ಕನಸು!!!
                                    


                               

Friday, February 10, 2012

ಮಾತನಾಡದೇ ಎಲ್ಲ ಹೇಳುವ ಗೋಡೆಗಳು!

                ನಮ್ಮ ಡಿಗ್ರಿ ಕಾಲೇಜ್ ನ, ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಗೋಡೆಗಳು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡದೆ ನೆನಪಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತಿವೆ ! ಗೋಡೆಗಳು ಇಟ್ಟಿಗೆ ಸಿಮೆಂಟು ಮಿಶ್ರಣದ, ನಿರ್ಜೀವ್ ವಸ್ತು ಎಂದೂ ನಮಗೆಂದೂ ಕಂಡೆ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಪ್ರತಿ ಹುಡುಗಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ  ಬಿಂಬಿಸುವ, ಹಾಗೂ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಹಸ್ತಾಕ್ಷರದ ಮುತ್ತಿಡಿಸುಕೊಳ್ಳುವ ಹುಡುಗನಂತೆ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ನಮ್ಮ ಹುಚ್ಚು ತಾಣದ ಪರಮಾವಧಿ ಅದ್ಯಾವ್ ಪರಿ ಇತ್ತೆಂದರೆ, ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳೇ ನಮ್ಮ ಸರ್ವಸ್ವವೂ ಆಗಿ ಹೋಗಿದ್ದವು.

                   ಏನೆಲ್ಲಾ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು? ಪ್ರತಿ ಸಂಭ್ರಮಗಳ  ದಿನಾಂಕ, ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಗೆಲುವುಗಳ ನೆನಪು, ಜಗಳವಾದ ದಿನ, ಮತ್ತೆ ಕೂಡಿದ ಬಿಸಿ ಅಪ್ಪುಗೆ, ಸ್ನೇಹಿತೆಯ ಮದುವೆಯ ವಾರ, ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟವಾಗುವ ಗೀತೆ, ಕವನ,ಕನಸಲ್ಲಿ ಕಾಡುವ ಹುಡುಗನ ತಲೆಯೇ  ಇರದ ಚಿತ್ರ, ನಮ್ಮನ್ನು ಸದಾ ಜಗೃತೆಯಿಂದ  ಇರುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಧ್ಯೇಯ ವಾಕ್ಯ, ಕಾಡಿಸುವ ಅಡ್ಡಡ್ಡ ಹೆಸರುಗಳು, ನಮ್ಮ ನೆಚ್ಚಿನ ನಾಯಕರ ಪಟಗಳು, ಗೋಡೆಗೆ ನೋವಾಗುವಂತೆ ಚುಚ್ಚಿದ ಮೊಳೆಗಳಿಂದ ನೇತಾಡುವ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರ್, ನಮ್ಮ ಎತ್ತರ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಎಳೆದ ಉದ್ದ ರೇಖೆ ಇನ್ನು ಅದೆಷ್ಟು ಹೊಸ ಬ್ಯಾಚ್ಗಳಿಗೆ ಅದು ಸಹಕಾರಿಯಾಗಬಲ್ಲುದೋ?! ಒಂದೇ ಎರಡೇ ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತರೆ, ದಿನ ಪೂರ್ತಿ ಸಾಲದು.

                   ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ ನೆನಪಾದಾಗ ಸುಮ್ಮನೆ ಗೋಡೆಗೆ ವರಗಿಕೊಂಡು ಅತ್ತಾಗ ಅದೆಂಥ ಆಪ್ತ ಸಮಾಧಾನ! ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇಯೋ, ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಸಂಭ್ರಮದ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಗೋಡೆಯನ್ನು ಅಪ್ಪಿ ಮುದ್ದಾಡಿದಂಥ ಮಧುರ ನೆನಪು, ಬೆಳ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಓದಲು ಎದ್ದು ಕುಳಿತು ಕಣ್ಣು ಜಗ್ಗಿ ಜಗ್ಗಿ ಓದಲಾಗದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಗೋಡೆಯನ್ನೇ ತಲೆ ದಿಂಬ್ಎಂದು ತಿಳಿದು ಹಾಗೆ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಅನುಭವಿಸುವ ನಿದ್ದೆಯ ಸವಿ, ಒಂಟಿತನಕ್ಕೂ ಏಕಾಂತಕ್ಕೋ ಇರುವ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನ ಅರೆಯುವಂತೆ ಮಾಡುವುದೇ ಈ ಗೋಡೆಗಳು.

                  ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಈಗಲೂ ನನಗೆ ಮನೆಗಳಿಗಿಂತ ಗೋಡೆಗಳೇ ತುಂಬಾ ಆಪ್ತವೆನಿಸುತ್ತವೆ, ಇದು ಕೊಂಚ ವಿಪರೀತ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ, ಗೋಡೆಗಳು ಮನೆಗೆ ಹೇಗೆ ಆಧಾರ ಸ್ಥಂಭ ಗಳಾಗಿರುತ್ತವೆಯೋ, ಹಾಗೆಯೇ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ನಮ್ಮದೇ ಒಂಟಿತನದ ಗೆಳೆಯನಂತಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತವೆ. ಕೇವಲ ಮನೆ, ಹಾಸ್ಟೆಲ್, ಹಾಗೂ ರೂಮ್ಗಳ ಮಾತಲ್ಲ, ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಕಛೇರಿಗಳ ಗೋಡೆಗಳನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ಮಗ್ಗುಲು ಬದಲಿಸಿ ನೋಡಿ, ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಅದೆಷ್ಟು ಸಲ ಅವಗುಳ ಅಪ್ಪುಗೆ ಇಂದ ನಿರಾಳ ಗೊಂಡಿದ್ದಿರಿ ಎಂಬುದು ಜ್ಞಾಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಮನೆಯ ಗೋಡೆಗಳು , ತುಂಬಾ ಶಾಂತ  ಸ್ವಭಾವದ, ಗಂಭೀರ ಗೆಳೆಯನಂತೆ  ಕಂಡು ಬಂದರೂ, ಆ ಘನಘೋರ ಗಾಂಭೀರ್ಯದ ನಡುವೆಯೂ, ವಯಸ್ಕರಿಗೆ ಆಧಾರ ವಸ್ತುವಿನಂತೆ, ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಮನದಾಳದ ರೇಖೆಗಳನ್ನು ಗೀಚುವ ಹಾಳೆಗಳಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ.

                   ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ನಿರ್ಜೀವ ವಸ್ತುವಿನೋಟ್ಟಿಗೆ ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಬೆಸೆದು ಕೊಂಡಿರುತ್ತೇವೆ, ಅದು ಅಜ್ಜ ಕೊಡಿಸಿದ ಮೊದಲ ಕೈ ಗಡಿಯಾರ, ಮೊದಲ ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನ,  ಶಾಲೆ, ಕಾಲೇಜ್ ಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ನಾವಷ್ಟೇ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಜಾಗ,  ಅಮ್ಮ ಮೊದಲು ಕೊಡಿಸಿದ ಉಂಗುರ, ಅಕ್ಕ ಕೊಡಿಸಿದ ಕಾದಂಬರಿ, ತಮ್ಮನ ಅಲಾರ್ಮ್, ಇಂಥ ಅನೆಕವೂ ನಮ್ಮದೇ ಎಂಬ ವಿಪರೀತ ಪೋಸ್ಸೇಸ್ಸಿವ್ನೆಸ್ಸ್  ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತೇವೆ, ಅದ್ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಈ ನಿರ್ಜೀವ ವಸ್ತುಗಳ ಮೇಲೆ ನಮಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರೇಮ?? ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಾದರೆ ಬದುಕಿನ ತಿರುವುಗಳಿಗೆ  ಒಳಗಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಬಹುದು, ಆದರೆ ಇವುಗಳು ನಾವೇ ಬಿಡುವ ವರೆಗೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಡದೆ ಇರುವ ಕಾರಣಕ್ಕೋ?? ಅಥವಾ ನಮ್ಮನ್ನು ಎಂದೂ ಒಂಟಿತನ ಕಾಡದಿರಲಿ ಎಂದು ನಾವೇ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ pseudo  ಮುದ ನಿಡುವ ನಮ್ಮವೇ ಅಂದು ಕೊನೆವರೆಗೂ ಗುರುತಿಸುಕೊಳ್ಳುವ ಐಡೆಂಟಿಟಿ ಗಳು ಆಗಿರಬಹುದು.


                     ನಮ್ಮದೇ ಅನ್ನಿಸಿಬಿಟ್ಟ ಗೋಡೆಗಳು ಈಗ ಅದ್ಯಾವ ಹುಡುಗಿಯರ ಸ್ವತ್ತಾಗಿವೆಯೋ ಯಾಂವ ಬಲ್ಲ?  ಕೊನೆವರೆಗೂ ನಮ್ಮದೇ ಗೋಡೆಗಳಾಗಿ ಉಳಿಯಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುವುದು, ಹತ್ತಿದ ಬಸ್ಸು ಇಷ್ಟವಾಯಿತೆಂದು ನಮ್ಮ ನಿಲ್ದಾಣ ಬಂದರೂ ಇಳಿಯದೇ ಅಲ್ಲೇ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ಯಾಲಿತನ ಅಲ್ಲವೇ?? ಹಾಗಂತ ನಾವಿದ್ದ ಹಳೆ ಮನೆ, ನಾವ್ ಆಡಿದ ಶಾಲೆ ಮೈದಾನ, ಕಾಲೇಜ್ ಮುಂದಿನ ವಿಶಾಲ ಆಲದ ಮರ, ನಾವು ನಡೆದಾಡಿದ ರಸ್ತೆ, ಓಡಾಡಿದ ಬೀದಿ, ಪಕ್ಕದ್ಮನೆ ಹುಡುಗ, ದೂರದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕುಳಿತು ಬಿಕ್ಷೆ ಬೇಡುತ್ತಿದ್ದ ಅಶಕ್ತ ಅಜ್ಜಿ, ಪಾರ್ಕ್ನಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಅದ್ಯಾವುದೋ ಮುದ್ದು ಮಗುವಿನ ಮುದ್ದು ನಗು, ಇದ್ಯಾವುದನ್ನು ನಾವು ವಿಪರೀತ ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುವದಿಲ್ಲ,ಇವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಫಾರ್ ಟೈಮ್ ಬಿಇಂಗ್ ಅಷ್ಟೇ ಅನುಭವಿಸಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಬೇಕು, ಯಾಕೆಂದರೆ ಇವುಗಳನ್ಯಾವುದನ್ನೂ ನಾವು ಕೊನೆವರೆಗೂ carry  ಮಾಡಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ನೆನಪಿನ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಇವುಗಳದ್ದೆಲ್ಲ ಮಧುರ ಅಧ್ಯಾಯಗಳಷ್ಟೇ ಹೊರತು, ಇವುಗಳೇ ನಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವಗಳು ಎಂದಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಹಾಗಂತ ಅಂದುಕೊಂಡೆ ಸಮಾಧಾನ ಪಡಬೇಕು.

                     ಬೇಜಾರಾದಾಗ ತಿರುಗುವ ಸೀಲಿಂಗ್ ಫ್ಯಾನ್ ನೋಡಿ ನಮ್ಮ ನೆನಪಿನ DVD  player  ಸ್ವಿಚ್ ಆನ್ ಮಾಡಿದಾಗ, ಪ್ಲೇ ಮಾಡಲು ಯಾವ ಮಧುರ ನೆನಪೇ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಹೇಗೆ? ಕೆಲುವು ಕ್ಷಣಗಳು ನೆನಪಾಗಿರುವುದೇ ಸಂಭ್ರಮ, ಆ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಕೊನೆ ವರೆಗೂ rewind  ಮಾಡಿ ನೋಡುವ ಆನಂದಕ್ಕಿಂತ, ಇನ್ನೊಂದು ಖುಷಿ ಕೊಡುವ ಸಂಗತಿ ಇದೆಯೇ??








Tuesday, February 7, 2012

ಬರೆಯುವ ಸಂಭ್ರಮಕ್ಕೆ ನಾಲ್ಕು ಮುನ್ನುಡಿ !!!

            
             

         
               ಓದು, ಬರಹ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಕಳೆದ ಐದು ತಿಂಗಳಿಂದ ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕಿದ್ದೆ. ದಿನ ಬೆಳೆಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಕಾಲೇಜ್ ಗೆ  ಓಡಿ ಹೋಗುವ ಪರಿ, ಕ್ಲಾಸ್ ಗಳು, ಸೆಮಿನಾರ್ ಗಳು, ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್, ಅಸ್ಸೈನ್ಮೆಂಟ್ಗಳು, ಇವುಗಳ ಮದ್ಯ ಕೊಂಚ್ ಕೊಂಚ್ refreshments  ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ಕಂಡು ಕೊಳ್ಳುವ ಚಿಕ್ಕ-ಪುಟ್ಟ ಸಂಭ್ರಮಗಳು, ಇನ್ನೂ ಒಂದು ವರೆ  ವರ್ಷದ ವರೆಗೆ ನಾನು ಅದೃಷ್ಟವಂತೆಯೇ !!
                  
                ಬದುಕಿರುವಾಗಲೇ ಖಾಲಿಯಾಗುವ ಖಾಯಿಲೆ ನನ್ನ ಕೊನೆಯ ಪೋಸ್ಟ್ , ಅದಾದಮೇಲೆ  ಒಂದೇ ಒಂದು ಹೊಸ ಪೋಸ್ಟ್ ಕೂಡ ಬರೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ, ಅದಕ್ಕೆ ಸ್ನೇಹಿತರೆಲ್ಲರೂ ನೀವೇ ಖಾಲಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿರ? ಎಂದು ಕಾಲೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ;). ಬರಿಯಲೇ ಬೇಕು ಎಂದು ಶತಾಯು ಗತಾಯ  ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿ ತಲೆ ತುಂಬಾ ಸಾವಿರಾರು ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ನಾನೀಗ ಬರೆಯುವುದು ನನ್ನದೇ ಆದ ವಿಚಾರಗಳಿಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾದದ್ದು, ಆದರೂ ಈಗ ಬರೆಯುತ್ತಿರುವುದೇ ಸರಿ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಲಾರಂಭಿಸಿದೆ.

                ಪ್ರೀತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನನಗಿರುವ ಹುಚ್ಚು ಕಲ್ಪನೆ ಹೋಗಲಾಡಿಸುವುದಕ್ಕೆ, ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ''ನನ್ನ ತೇಜಸ್ವಿ'' ಬುಕ್ ಓದಲು ಸಲಹೆ ನೀಡಿದ್ದರು. ಸರಿ, ಏನಿದೆ ಎಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆರು ಗಂಟೆಗೆ ಟ್ರೈನ್ ನಲ್ಲಿ ಓದಲು ಶುರು ಮಾಡಿದವಳು ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ತಲುಪುವವರೆಗೂ , ತೇಜಸ್ವಿಯ ಇನ್ನೊಂದು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕಂಡು ಬೆರಗಾದೆ! ತೇಜಸ್ವಿ ಹಾಗೂ ಅವರ ಅರ್ಧಾಂಗಿ ರಾಜೇಶ್ವರಿ ಯವರ ತೀರ ವೈಯಕ್ತಿಕ  ಪ್ರೇಮ ಪತ್ರಗಳ ಸಂಗ್ರಹ ಹಾಗೂ, ನಾವುಗಳೆಲ್ಲ, ಕೇಳದ, ಕಾಣದ hidden ತೇಜಸ್ವಿಯ ಅನಾವರಣ.

                ನಾವೆಲ್ಲಾ ಎಷ್ಟೊಂದು ಅಲ್ಪ ತೃಪ್ತರು? ನಮ್ಮ ಜನಾಂಗದವರಿಗೆ  ಪತ್ರಗಳ ಪರಿಚಯವೇ ಇಲ್ಲ, ಪತ್ರ ದೂರದ ಮಾತು, sms ಗಳು ಎರಡು ಸಾಲಿಗಿಂತ ಜಾಸ್ತಿ ಇದ್ದರೇ ಓದಲಾಗದ ಹಿಂಸೆ, ಇನ್ನು ಉದ್ದುದ ಪತ್ರ ಓದುವುದು, ಬರೆಯುವುದು ಸುಮ್ಮನೆ ಮಾತೆ?? ಎಲ್ಲವನ್ನು ಸರಳ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ ತಂತ್ರಜ್ನ್ಯಾನ , ಪ್ರೀತಿಯ ಆಳ , ತೀವ್ರತೆ, ಭಾವುಕತೆ, ಕಾಡುವ ತವಕ, ಯಾವುದು ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿಸಿದೆ.

            ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ತನ್ನ ಪ್ರಿಯಕರ ಎಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ಮರೆತು ಬಿಡುವನೋ ಎಂಬ ಆತಂಕದಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಪತ್ರಕ್ಕೆ ತೇಜಸ್ವಿ ಉತ್ತರಿಸಿದ ಪತ್ರದ ಕೆಲ ಸಾಲು ಗಳು ಅದ್ಭುತವಾಗಿವೆ, '' Love  ಎಂದರೆ ಏನು ಗೊತ್ತ? ಒಂದು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಸಂಪೂರ್ಣ ನಗ್ನತ್ವವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದು, ದೈಹಿಕವಾಗಿ, ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ'' ಇದಕ್ಕಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದ ಲವ್ definition  ಹಿಂದೆಂದು ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿ ಅಕ್ಷರವೂ ಆ ಕ್ಷಣದ ಭಾವ ತೀವ್ರತೆಯನ್ನು ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಮನಸಿಗೆ ನಾಟುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿ ಪತ್ರಗಳಿಗಿದೆ.

       ಪ್ರೀತಿ ಎಂದರೆ ಕೇವಲ ಪದ ಅಲ್ಲ , ನನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಲೇಖಕ ರವಿಂದರ್ ಸಿಂಗ್ ಹೇಳುವಂತೆ , '' I just do not say  I Love you, it means that you are the best thing that has ever happened to me'' ಎಂಥ ಸಾಲುಗಳು, ಇಂಥವುಗಳನ್ನು ಓದಿ ಓದಿ, ತೇಜಸ್ವಿಯಂಥ ಹುಡುಗನ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿ ಸನಿಹವು ಇಲ್ಲವೋ, ದೂರವು ಇಲ್ಲವೋ, ಎಲ್ಲಿ ನೀ ಇರುವೆಯೋ ಪ್ರಿಯ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ !!!

                ಬರೆಯೋದಕ್ಕೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ತುಂಬಾ ಇದೆ , ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರು ನಮ್ಮದೇ ಆಗಿಬಿಡುವ ಆಪ್ತತೆ, PG ಬದುಕು, ಕಾಲೇಜ್ ಹೊಸ ಸ್ನೇಹಿತರು, ಫಾಸೆಬೂಕ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಅಮೂಲ್ಯ ಮುತ್ತು-ರತ್ನಗಳು, ಏನು ಅಂತ ಬರೆಯಲಿ, ಎಷ್ಟು ಅಂತ ಸಂಭ್ರಮಿಸಲಿ? ಇಂದಿನಿಂದ  ಎಲ್ಲವನ್ನು ಬರೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇನೆ.